خطبه ۷۶ نهج البلاغه/ ترجمه فقیهی

۳۰ آذر ۱۴۰۴

رَحِمَ اَللَّهُ اِمْرَأً سَمِعَ حُكْماً فَوَعَى

خطبه‌اى است از امير مؤمنان عليه السّلام: خدا رحمت كند كسى را كه سخن حكمت آميزى را شنيد و آنگاه آن را در خود نگاهداشت

وَ دُعِيَ إِلَى رَشَادٍ فَدَنَا

و چون به رشد و صلاحى خوانده شد، به آن نزديك گرديد

وَ أَخَذَ بِحُجْزَةِ هَادٍ فَنَجَا

و دامن انسانى راهنما را گرفت و به او پناه برد و نجات يافت

رَاقَبَ رَبَّهُ

مراقب و مواظب (فرمانهاى) پروردگار خود شد

وَ خَافَ ذَنْبَهُ

و از گناهان خود، بيمناك گرديد

قَدَّمَ خَالِصاً

عملى را كه خالص براى خدا بوده، جلوتر از خود (قبل از مرگ خود به آن جهان) فرستاد

وَ عَمِلَ صَالِحاً

و كارى نيك و صالح انجام داد

اِكْتَسَبَ مَذْخُوراً

ذخيره‌اى براى آخرت به دست آورد

وَ اِجْتَنَبَ مَحْذُوراً

و از منهيّات الهى دورى گزيد

وَ رَمَى غَرَضاً

به حقّ توجّه كرد و به آن رسيد

وَ أَحْرَزَ عِوَضاً

و عوض اين كار را (كه پاداش آخرت است) دريافت داشت

كَابَرَ هَوَاهُ

بر هواى نفس خود غلبه كرد

وَ كَذَّبَ مُنَاهُ

و آرزوهاى خويش را دروغ دانست

جَعَلَ اَلصَّبْرَ مَطِيَّةَ نَجَاتِهِ

صبر و شكيبايى را مركب راهوارى براى نجات خود قرار داد

وَ اَلتَّقْوَى عُدَّةَ وَفَاتِهِ

و تقوى را توشۀ سفر مرگ خود ساخت

رَكِبَ اَلطَّرِيقَةَ اَلْغَرَّاءَ

راه روشن و واضح را پيمود

وَ لَزِمَ اَلْمَحَجَّةَ اَلْبَيْضَاءَ

و همواره در راهى بزرگ و درخشان گام برداشت

اِغْتَنَمَ اَلْمَهَلَ

و مهلتى را كه در دنيا دارا بود، غنيمت شمارد

وَ بَادَرَ اَلْأَجَلَ

بر مرگ پيشدستى كرد

وَ تَزَوَّدَ مِنَ اَلْعَمَلِ

و از عمل صالح توشه‌اى براى آخرت فراهم نمود. (پيش از آنكه از دنيا برود، با انجام اعمال نيك، توشۀ آخرت را آماده ساخت