خطبه ۱۴۵ نهج البلاغه: ترجمه فیض الاسلام

أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِي هَذِهِ اَلدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ اَلْمَنَايَا 

 اى مردم شما در اين دنيا نشانه و هدفيد كه مرگها در آن تير مى‌اندازند (اقسام مردن:بيماريها، كشته شدن، سوختن، غرق گشتن، در چاه افتادن، زير هوار رفتن، و مانند اينها براى نابود كردنتان آماده هستند)

مَعَ كُلِّ جَرْعَةٍ شَرَقٌ 

با هر آشاميدنى آب جستنى در گلو هست

وَ فِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ 

و در هر لقمه‌اى استخوانى گلو گير مى‌باشد

لاَ تَنَالُونَ مِنْهَا نِعْمَةً إِلاَّ بِفِرَاقِ أُخْرَى 

هيچ نعمت و خوشى از آن در نمى‌يابيد مگر آنكه نعمت ديگرى را از دست مى‌دهيد (اگر سير در شهرها را آرزو كنيد و بآن نائل گرديد اندوه دورى از وطن و اهل بشما خواهد رسيد، و اگر مال و فرزند يابيد از نعمت آسودگى جدا خواهيد ماند

وَ لاَ يُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنْكُمْ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلاَّ بِهَدْمِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ 

و همچنين) و معمّرى از شما (كسيكه عمرش باقى است جوان يا پير، نه بس بزرگ سال) روزى از عمرش باو داده نمى‌شود مگر آنكه روز ديگرى از مدّت عمر و زندگانيش نابود مى‌گردد (رسيدن او به فردا ممكن نيست مگر به گذشتن امروز كه در آن باقى است و به گذشتن امروز يك روز به مرگ نزديك ميشود، پس لذّت و خوشى با نزديك شدن به مرگ در حقيقت لذّت و خوشى نيست)

وَ لاَ تُجَدَّدُ لَهُ زِيَادَةٌ فِي أَكْلِهِ إِلاَّ بِنَفَادِ مَا قَبْلَهَا مِنْ رِزْقِهِ 

و افزونى در خوردن براى او لذّت نو و تازه نمى‌آورد مگر به از بين رفتن آنچه از روزى پيش از آن خورده (از غذاى لذيذى نمى‌تواند بهره‌مند شد مگر آنكه از غذاهاى لذيذ ديگر چشم بپوشد، و جامه‌اى نمى‌پوشد مگر اينكه جامۀ ديگرى از تن بكند، و در خانه‌اى ساكن نمى‌گردد مگر آنكه از خانۀ ديگرى بيرون رود)

وَ لاَ يَحْيَا لَهُ أَثَرٌ إِلاَّ مَاتَ لَهُ أَثَرٌ 

 و براى او اثر و نشانه‌اى بوجود نمى‌آيد مگر آنكه اثر و نشانۀ ديگرش از بين مى‌رود

وَ لاَ يَتَجَدَّدُ لَهُ جَدِيدٌ إِلاَّ بَعْدَ أَنْ يَخْلَقَ لَهُ جَدِيدٌ 

و براى او چيزى تازه نمى‌گردد مگر بعد از آنكه تازۀ او كهنه شود (مثلاً با بدست آوردن وقار و حلم و بردبارى نشاط جوانى از دست مى‌رود)

وَ لاَ تَقُومُ لَهُ نَابِتَةٌ إِلاَّ وَ تَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ 

و براى او خوشه‌اى نمى‌رويد مگر آنكه درو شده‌اى ساقط و از بين برود (تا كشتى درو نگردد، كشت ديگرى عمل نمى‌آيد، و فرزندان جاى پدران و مادران ننشينند مگر آنكه آنها از دنيا بروند)

وَ قَدْ مَضَتْ أُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُهَا 

و اصلها گذشتند (پدران و مادران مردند) و ما فرعها هستيم (فرزندان آنها مى‌باشيم)

فَمَا بَقَاءُ فَرْعٍ بَعْدَ ذَهَابِ أَصْلِهِ 

پس چگونه فرع بعد از رفتن اصلش باقى مى‌ماند؟! (خلاصه لذّتهاى دنيا كه هر يك آميخته به چندين بلاء و درد و اندوه هستند براى كسى جمع نمى‌گردد، پس نادان و زيانكار كسيكه بآنها دل بسته و از لذّات جاودانى آن جهان چشم مى‌پوشد !!)

ذم البدعة 

منها وَ مَا أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلاَّ تُرِكَ بِهَا سُنَّةٌ 

قسمتى‌از اين خطبه است (در نهى از متابعت بدعت و ترغيب به پيروى از سنّت):  بدعتى (احداث چيزى در دين كه از دين نبوده) آشكار نگشت مگر آنكه بسبب آن سنّتى (طريقۀ و رويّۀ حضرت رسول اكرم) از بين مى‌رود

فَاتَّقُوا اَلْبِدَعَ 

پس از بدعتها پرهيز نموده

وَ اِلْزَمُوا اَلْمَهْيَعَ 

در راه روشن قدم نهيد (از روش رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله پيروى نمائيد)

إِنَّ عَوَازِمَ اَلْأُمُورِ أَفْضَلُهَا 

 زيرا امور قديمه (كه در عهد پيغمبر اكرم برقرار بود) بهترين كارها است

وَ إِنَّ مُحْدِثَاتِهَا شِرَارُهَا 

و بدعتهاى نو بدترين چيزها است (چون بر خلاف شرع و مستلزم هرج و مرج و فساد و تباهكارى بسيار مى‌باشد )