خطبه ۱۴۵ نهج البلاغه:‌ ترجمه دین پرور

أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِي هَذِهِ اَلدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ اَلْمَنَايَا 

اى مردم، براستى شمايان در اين دنيا هدف پيكان مرگيد

مَعَ كُلِّ جَرْعَةٍ شَرَقٌ 

زيرا ممكن است با هر نوشيدنى نفس‌گير شويد

وَ فِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ 

و در هر لقمه‌اى گلوگير

لاَ تَنَالُونَ مِنْهَا نِعْمَةً إِلاَّ بِفِرَاقِ أُخْرَى 

به نعمتى نرسيد مگر آنكه نعمتى را از دست دهيد

وَ لاَ يُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنْكُمْ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلاَّ بِهَدْمِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ 

و طلوع هر آفتاب بر ايوان زندگيتان، غروبى است از عمرتان

وَ لاَ تُجَدَّدُ لَهُ زِيَادَةٌ فِي أَكْلِهِ إِلاَّ بِنَفَادِ مَا قَبْلَهَا مِنْ رِزْقِهِ 

و هيچ يك از شما به روزىِ جديدى نرسد جز آنكه روزىِ پيشينش بسر رسيده باشد

وَ لاَ يَحْيَا لَهُ أَثَرٌ إِلاَّ مَاتَ لَهُ أَثَرٌ 

و به مال و موقعيّتى نرسد مگر آنكه سرمايۀ جوانى را از كف داده باشد

وَ لاَ يَتَجَدَّدُ لَهُ جَدِيدٌ إِلاَّ بَعْدَ أَنْ يَخْلَقَ لَهُ جَدِيدٌ 

و به هيچ جايگاهى پا نگذارد مگر آنكه جايگاه پيشين را به ديگرى واگذاشته باشد

وَ لاَ تَقُومُ لَهُ نَابِتَةٌ إِلاَّ وَ تَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ 

و هيچ نهالى سر برنيارد جز آنكه نهالى در خاك شود

وَ قَدْ مَضَتْ أُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُهَا 

آرى، ريشه‌هايى درگذشتند كه ما شاخسار آنيم

فَمَا بَقَاءُ فَرْعٍ بَعْدَ ذَهَابِ أَصْلِهِ 

پس چگونه شاخه‌ها بر جاى مانند در حالى كه ريشه‌ها رفته‌اند

ذم البدعة 

منها وَ مَا أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلاَّ تُرِكَ بِهَا سُنَّةٌ 

و از همين خطبه است هيچ «بدعتى» بر جاى ننهادند مگر آنكه «سنّتى» را درهم شكستند

فَاتَّقُوا اَلْبِدَعَ 

پس، از بدعتها و كژراهه‌ها بپرهيزيد

وَ اِلْزَمُوا اَلْمَهْيَعَ 

و راه و آيين روشن را پاس داريد

إِنَّ عَوَازِمَ اَلْأُمُورِ أَفْضَلُهَا 

بى‌ترديد آنچه ديرپاست برتر است و آنچه نو پا و بى‌ريشه، بدتر

وَ إِنَّ مُحْدِثَاتِهَا شِرَارُهَا