خطبه 232 نهج البلاغه

و من كلام له (علیه السلام) كلَّم به عبدَ الله بن زمعة و هو من شيعته، و ذلك أنه قَدِمَ عليه في خلافته يطلب منه مالاً، فقال (علیه السلام):
(عبد الله بن زمعة از ياران امام بود و درخواست مالى داشت، در جوابش فرمود):

إِنَّ هَذَا الْمَالَ لَيْسَ لِي وَ لَا لَكَ، وَ إِنَّمَا هُوَ فَيْءٌ لِلْمُسْلِمِينَ وَ جَلْبُ أَسْيَافِهِمْ. فَإِنْ شَرِكْتَهُمْ فِي حَرْبِهِمْ كَانَ لَكَ مِثْلُ حَظِّهِمْ، وَ إِلَّا فَجَنَاةُ أَيْدِيهِمْ لَا تَكُونُ لِغَيْرِ أَفْوَاهِهِمْ.

احتياط در مصرف بيت المال:
اين اموال كه مى بينى نه مال من و نه از آن توست، غنيمتى گرد آمده از مسلمانان است كه با شمشيرهاى خود به دست آوردند.
اگر تو در جهاد همراهشان بودى، سهمى چونان سهم آنان داشتى، و گر نه دسترنج آنان خوراك ديگران نخواهد بود.