نامه 49 نهج البلاغه
۱۷ فروردین ۱۳۹۹و من كتاب له (علیه السلام) إلى معاوية أيضاً:
(نامه ديگرى به معاويه).
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الدُّنْيَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَيْرِهَا وَ لَمْ يُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَيْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَيْهَا وَ لَهَجاً بِهَا، وَ لَنْ يَسْتَغْنِيَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِيهَا عَمَّا لَمْ يَبْلُغْهُ مِنْهَا، وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِكَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ؛ وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِيَ، وَ السَّلَامُ.
هشدار به معاويه از دنيا پرستى:
پس از ياد خدا و درود همانا دنيا انسان را به خود سرگرم و از ديگر چيزها باز مى دارد. دنيا پرستان چيزى از دنيا به دست نمى آوردند جز آن كه درى از حرص به رويشان گشوده، و آتش عشق آنان تندتر مى گردد. كسى كه به دنياى حرام برسد از آنچه به دست آورده راضى و بى نياز نمى شود، و در فكر آن است كه به دست نياورده، امّا سر انجام آن، جدا شدن از فراهم آورده ها، و به هم ريختن بافته شده هاست. اگر از آنچه گذشته عبرت گيرى، آنچه را كه باقى مانده مى توانى حفظ كنى. با درود.